Προσωρινά 24

 

Δεκαετία των 20... Υποτίθεται πως είναι τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής σου, τα πιο ζωτικά, ανέμελα και χρωματιστά. Τα πιο όμορφα, που παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον...

Και μερικές φορές, κάνεις και τα πιο κρίσιμα λάθη. 

Αυτά που σε μετατρέπουν σε έναν πιο ώριμο κι εντελώς διαφορετικό, από όλους τους άλλους, ανθρώπους, αλλά κι από τον προηγούμενο σου εαυτό.

Αλλά όλα αυτά, είναι όσα πρέπει να "φοράς" και να κουβαλάς συνεχίζοντας.

Συνέχισα, προσπέρασα, ξεπέρασα, κολύμπησα, πνίγηκα, επέζησα, έπεσα και πάλι σηκώθηκα. 

Μα έμαθα πια. 

Γνώρισα τους φόβους μου και κάποιους τους αντιμετώπισα. 

Χτυπήθηκα από θύελλες κι ανέμους, καθώς περπατούσα να κατακτήσω τους στόχους μου. 

Δεν σταμάτησα. 

Δεν παρέδωσα. 

Όσα ευχήθηκα κλείνοντας τα μάτια μου κι όσα ονειρεύτηκα ένα απόγευμα στην θάλασσα, τα πέτυχα. Έτσι είναι η ζωή και έτσι θα ζήσουμε.

Όσο μεγαλώνω κι όσα περισσότερα βλέπω, καταλαβαίνω πως η αγάπη είναι δύσκολη και δεν λειτουργεί πάντα όπως θέλουμε και νομίζουμε. Βρες απλώς τρόπο να μην πληγωθείς. Να μην τρελαθείς.

Και να θυμάσαι, πως μερικές φορές είναι καλύτερο να αφήσεις κάποιον να φύγει. Άστον πίσω και συνέχισε.

Κοίτα πόσο έχεις ακόμη....... :)

We attract what we believe and we have to believe in ourselves.