Προσωρινά 24

 

Δεκαετία των 20... Υποτίθεται πως είναι τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής σου, τα πιο ζωτικά, ανέμελα και χρωματιστά. Τα πιο όμορφα, που παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον...

Και μερικές φορές, κάνεις και τα πιο κρίσιμα λάθη. 

Αυτά που σε μετατρέπουν σε έναν πιο ώριμο κι εντελώς διαφορετικό, από όλους τους άλλους, ανθρώπους, αλλά κι από τον προηγούμενο σου εαυτό.

Αλλά όλα αυτά, είναι όσα πρέπει να "φοράς" και να κουβαλάς συνεχίζοντας.

Τα πιο ωραία είναι παρακάτω!

Το 2018 φεύγει και το 2019 καταφθάνει. 

Τα φωτάκια που δεν αγόρασες ποτέ.

Γράφει το μέλος: Estrela

Από φοιτήτρια τα ήθελες και ονειρευόσουν τη γωνιά και τον τρόπο που θα τα τοποθετούσες σπίτι σου. Θα ταίριαζαν στην άλλοτε ρομαντική σου διάθεση και θα συνόδευαν τα τότε ατέλειωτα όνειρα σου. 

Το σύνδρομο της παρατηρητικότητας

"The Way Down" a black and white photograph by Robert Santafede

  Το βλέμμα του είναι πάντα απλανές, ένα με το χάος και γνωρίζει πως όλα είναι πρόσκαιρα. Λένε πως δεν έχει φίλους και πως δεν εμπιστεύεται τίποτα παρά μόνο την αβεβαιότητα. Έχει όμως ένα χάρισμα που τον γεμίζει οδύνη και ηδονή. 

(In)Sanity

 

   Όταν σε είχα ρωτήσει τι πιστεύεις για τον κόσμο μου απάντησες "Δεν του χρειάζομαι. Με ενώνει μόνο η ελπίδα, όλα τα άλλα με χωρίζουν από αυτόν. Οι υπόλοιποι, μάλλον αγαπάνε τον κόσμο αυτό. Εγώ θέλω να βρω άλλους, για να φτιάξουμε τους δικούς μας".

Ό,τι κι αν επιλέξεις θα είναι σωστό και λάθος

 Μίλησε μου για κάτι που δεν έχει δύο ή περισσότερες όψεις, ασχέτως από το αν εσύ τις βλέπεις. Υπάρχουν και σίγουρα κάποιος, κάπου είναι ικανός να τις δει. 

Εξάλλου ποιος μίλησε ποτέ για αμοιβαιότητα και πίστεψε στα λόγια του; 

Ποιος έθεσε ορθολογικά κριτήρια περί σωστού και λάθους, ανεξαρτήτως της βιώσιμης, ή μη, ηθικής;

Νέα χρονιά, νέα ματιά.

  

     Σε λίγο καλείσαι να δημιουργήσεις νέους χαρακτήρες, νέες ιστορίες και εμπειρίες από την πρώτη λευκή σελίδα του νέου σου βιβλίου: 2017  Είσαι πολύ διαφορετικός από την αρχή του χρόνου. Το βλέπεις;