Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Το σύνδρομο της παρατηρητικότητας

"The Way Down" a black and white photograph by Robert Santafede

  Το βλέμμα του είναι πάντα απλανές, ένα με το χάος και γνωρίζει πως όλα είναι πρόσκαιρα. Λένε πως δεν έχει φίλους και πως δεν εμπιστεύεται τίποτα παρά μόνο την αβεβαιότητα. Έχει όμως ένα χάρισμα που τον γεμίζει οδύνη και ηδονή. 

Του αρέσει να παρατηρεί 
ό,τι υπάρχει μέσα του και έξω του, 
μπροστά του και πίσω του, 
στον κόσμο του και σε άλλους ουρανούς,
όσα κοιτάζεις και όσα βλέπει.

Άλλοτε ο κόσμος, του μοιάζει απειλητικός, βίαιος και τρομερός και άλλοτε νιώθει να ταιριάζει, να χαμογελά και να γεμίζει. Το μυστήριο και το αφύσικο δεν τον τυφλώνουν, αλλά τον εθίζουν. 

Ήταν σε όλα, επειδή δεν ήθελε να βρίσκεται σε ένα.

   Του μιλάς με λέξεις και αυτός ξέρει να ερμηνεύει τη σιωπή σου παρατηρώντας την κάθε κίνηση και αναπνοή σου, τον χτύπο της καρδιάς και το πετάρισμα των ματιών σου, την στάση του κορμού και την κλίση του χεριού σου, τους μυς του προσώπου και τη διαστολή της κόρης σου, τον τρόπο που συνεχώς ξεγλιστρούν λέξεις από τα χείλη σου.

Παρατηρεί ακόμη και τα όνειρα του,
εκφράζοντας με αφορισμούς τις φωνές στο κεφάλι του.

Δεν θα πω άλλα
-μου ζήτησε να πω λίγα-
μέχρι την απελευθέρωση.