Αν κάτι ερωτεύτηκα σε εμάς, αυτό ήταν η εικόνα μου και μη βιαστείς να πεις πως είμαι εγωίστρια, γιατί πίσω από αυτήν, κρύβεσαι εσύ.Ουσιαστικά ερωτεύτηκα εσένα μέσα από εμένα και ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί.
Βλέπω πόλεις γεμάτες, με ανθρώπους, φώτα, κτίρια, φωνές, μουσικές, μα ψυχές άδειες, σκοτεινές, φοβισμένες, πονεμένες, δοσμένες. Βλέπω φιγούρες ξένες, αγχωμένες, παγωμένες σε δρόμους, λεωφορεία, μαγαζιά. Βλέπω ανθρώπους να μην κάνουν όνειρα, να μην έχουν επιθυμίες και να μην επιλέγουν το δρόμο τους. Περιμένουν, απλώς περιμένουν. Αυτό έμαθαν κι αυτό κάνουν. Να περιμένουν.
Η κρίση που χρόνια πια ζεις σου δημιουργεί ανασφάλεια, άγχος, αβεβαιότητα για κάθε είδους βήμα που πρόκειται να κάνεις. Σε έχει αλλάξει και σου προξενεί τον φόβο. Αυτή η αλλαγή επηρέασε κάθε κομμάτι του εαυτού σου, κάθε συμπεριφορά σου, κάθε προτεραιότητα σου.
Πόσες φορές σε πλήγωσαν λόγια και άνθρωποι που κάποτε υπήρξαν δικοί σου; Και πόσες περισσότερες φορές σε πείραξαν λέξεις που κάποτε ξεστόμισαν τυχαίοι; Μα σκέψου, πόσες φορές και εσύ έκανες το ίδιο για τους γύρω σου. Ο κόσμος ήταν και θα είναι σκληρός και δεν αντέχει εύκολα τις αλήθειες, όσο κι αν τις επιζητά.