Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2016

I fall in love with your mind

 


Σε συνάντησα τυχαία, σε γνώρισα γιατί απλά έτσι "έκατσε" και σε προσέγγισα από περιέργεια. Από τότε  ομως ηταν αυτό το κάτι που υπήρχε στην ατμοσφαιρα. Αυτό το κάτι που μου έδινε κίνητρο να θέλω να σε μάθω κι άλλο.
Κι έτσι γινόταν.

 Μιλούσαμε.
 Μιλούσαμε κάθε μέρα για ο,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι. Για τη ζωή,  για τον ρόλο της σκέψης, για το ανθρώπινο είδος, για την κοινωνία, για τα φυσικά φαινόμενα, για την πολιτική,  για τον έρωτα,  για τις σχέσεις, για τις ηλικίες.....
 Και το μαγικό ήταν ότι υπήρχε επικοινωνία. Μαζί σου η σκέψη μου πήγαινε παραπέρα, σε νέους δρόμους, νέους κόσμους. Κέρδιζα τόσα πράγματα και ένιωθα πως σου έδινα κι εγώ. Και εσύ το ίδιο μου είχες πει. Κι αυτό ήταν το ομορφότερο όλων. Ήταν αμοιβαίο.

 Δεν χάναμε ευκαιρία για συζήτηση και αναζήτηση των απόψεων και των αντιλήψεων μας.

 Για καιρό πήγαινε αυτή η ιστορία έτσι. Ώρες ατελείωτες σε μηνύματα, καφέδες, ποτά,  φαγητά. Και τότε σαν κάτι άλλο να γεννηθηκε. Στον δικό του χρόνο και χωρίς περιορισμούς. Περνούσαμε αρκετές ωρες μαζί και νομίζω πως μπορούσα να αντιληφθώ πως άρχισες να νιώθεις το ίδιο. Ήταν η επικοινωνία που είχαμε, βλέπεις,  υπεύθυνη για αυτό.

Άλλωστε αν δεν γαμηθούν τα μυαλά, τα σώματα δεν καταφέρνουν και πολλά από μόνα τους.

 Στην πορεία όμως άλλαξες. Δεν είμαι σίγουρη  βέβαια γιατί. Άλλα μου έλεγαν τα μάτια σου κι άλλα τα χείλη σου. Και εκεί ήταν που άρχισα να μπερδεύομαι, δεν έβλεπα καθαρά.
 ~Προσωρινή τύφλωση μέχρι πιθανή ανάδειξη νέων δεδομένων.

Ωστόσο σε εμένα αυτό το κάτι όλο κι αυξανόταν.  Και ξέρεις δεν έχει ανακαλυφθεί διακόπτης συναισθημάτων. Και ούτε κάποιο μαγικό ραβδί για να μπορέσω να το διορθώσω. Απλά θα ήθελα να ήταν αμοιβαίο όλο αυτό όπως ήταν στην αρχή.

 Άσχημο συναίσθημα ο μονόπλευρος έρωτας και το βίωσα πρώτη φορά μαζί σου.
Κι όλα αυτά γιατί ανταλλάζαμε ίδιες εγκεφαλικές  συχνότητες κυμάτων. Τουλάχιστον μου προσέφερες ουσιαστική επικοινωνία, ιδέες και κατευθύνσεις.

 Μια εμπειρία ακόμη..
Αφού πρώτα φοβήθηκα, απογοητεύτηκα, στεναχωρήθηκα, έπεσα, σύρθηκα, συμβιβάστηκα, θύμωσα, αναθεώρησα και έτσι συνέχισα...

Και ακόμη δεν έχω καταλάβει αν τον πόνο τον ξεπερνάς ή απλά συμβιβάζεσαι και το προσπερνάς.